ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΛΑΓΩΜΕΝΟΥ

Τα Προσώπατα είναι Προσώπατα!*...

Σας παρακαλώ: Μην χρησιμοποιείτε συνεχώς τη φράση «δεν μπορεί να είναι τόσο ηλίθιος ή ηλίθια», που συναντώ διαρκώς στα Social Media. Διότι «μπορεί»! Πώς μου ήρθε αυτό; Έτσι!

Persona Non Grata. Ο Δημήτριος Νατσιός, 60 ετών, εκπαιδευτικός με πτυχίο στην Παιδαγωγική και την Θεολογία, Πρόεδρος του Κόμματος Νικη από το 2019, βουλευτής από το 2023. Στο παρακάτω κείμενο που ανάρτησε στο «Χ», πρώην Twitter, υποβάλει για πολλοστή φορά τα διαπιστευτήριά του στον Βλαντιμίρ Βλαντιμίροβιτς Πούτιν, 73 ετών. Απολαύστε:

«Η κατάσταση στην Ουκρανία, παρά τις προσχηματικές διαπραγματεύσεις, λαμβάνει επικίνδυνη κλιμάκωση. Μετά την ουκρανική προσβολή ρωσικών αεροπορικών βάσεων, διαφαίνεται ότι κάποιοι επιθυμούν την συνέχιση και όχι τον τερματισμό του πολέμου. Απαιτούμε από την κυβέρνηση να διακόψει κάθε στρατιωτική βοήθεια στην Ουκρανία και να δώσει εντολή για επιστροφή των ελληνικών αεροσκαφών F-16 που στάλθηκαν στην Ρουμανία. Η εμπλοκή μας στην ρώσο-ουκρανική σύρραξη γίνεται πολύ επικίνδυνη. Ο κύριος Μητσοτάκης ευθύνεται για καταστροφικές για την πατρίδα μας επιλογές.»

> Ούτε η Ζαχάροβα και ο Μεντβιέντεφ, για να μην πω και δικός μας ανταποκριτής στο Κρεμλίνο, δεν θα ήταν τόσο … ακριβείς!

Ανάρτηση της Ημέρας στο “X”, από τον Τζον Σίμπσον, 80 ετών, από τους πιο γνωστούς και καταξιωμένους ανταποκριτές του BBC σε όλο τον κόσμο, και επικεφαλής του Τμήματος Διεθνών Ειδήσεων:

«Αποφάσισα να γίνω δημοσιογράφος στα δεκαπέντε μου όταν διάβασα το ‘1984’ και ένιωσα φρίκη στην ιδέα ότι οι κυβερνήσεις μπορούσαν να ξαναγράψουν την Ιστορία. Ο Όργουελ ήξερε ότι η ΕΣΣΔ το έκανε. Τώρα η Κίνα προσποιείται ότι η σφαγή της Τιενανμέν δεν συνέβη ποτέ. Συνέβη, και παρα-συνέβη. Ήμουν εκεί και το είδα με τα μάτια μου.»

Ο Σίμπσον έχει κάνει ανταποκρίσεις από 120 χώρες, καλύπτοντας σε πολλές από αυτές πολέμους, και έχει κάνει συνεντεύξεις από πολλούς ηγέτες κρατών. Μεταξύ άλλων καλυψε τους πολέμους στον Περσικό Κόλπο, την πτ΄πωση του Τοίχους του Βερολίνου, το τέλος του καθεστώτος των φυλετικών διακρίσεων, άπαρτχαϊντ, στην Νότια Αφρική, την εισβολή της Αμεδρικής στο Αφγανιστάν μετά τους Δίδυμους Πύργους, και άλλα πολλά.

Μια κουβέντα που δεν ξεχάσω ποτέ όταν τον γνώρισα κατ’ ιδίαν στο Λονδίνο, στο BBC, όταν κάλυπτα την επέμβαση του Ανδρέα Παπανδρέου στο Χέρφιλντ, ήταν αυτή: «Όπως οι περισσότεροι άνδρες, είμαι εξαιρετικά καλός στο να συγχωρώ τον εαυτό μου».

Μαρία Καρυστιανού, 52 ετών, παιδίατρος, ακτιβίστρια, πρόεδρος του Συλλόγου Πληγέντων του Δυστυχήματος των Τεμπών, στο οποίο ανάμεσα στους 57 νεκρούς ήταν και η 19χρον’η της κόρη. Έκτοτε, είναι στην «πρώτη γραμμή», μαζί με άλλους πληγέντες και αγανακτισμένους γονείς που έχασαν τα παιδιά τους. Όχι όλους όμως. Είναι και εκείνοι που είναι θυμωμένοι, ναι. Αλλά επιλέγουν να μην περιφέρουν την οργή και την θλίψη τους. Η κα. Καρυστιανού, σίγουρα θέλει να πολιτευτεί. Το στίγμα της είναι κοντά στα κόμματα που έχουν σαφές λαϊκίστικο πρόσημο, χέρι-χέρι με Βελόπουλο, Κωνσταντοπούλου, και ό,τι άλλο ήθελε προκύψει. Το νεώτερό της εφεύρημα είναι ότι θα πρέπει, λέει, να διερευνηθεί η κατηγορία της εσχάτης προδοσίας για τον Πρωθυπουργό της Ελλάδος, Κυριάκο Μητσοτάκη. Την πρόταση της κας. Καρυστιανού στηρίζουν … αυθορμήτως και οι βουλευτές του κόμματος Κασσελάκη.

 Αχόρταγα ρουφάω κάθε αράδα του βιβλίου «Αλλαγές και Ανατροπές – Μια πολιτική ανατομία της κρίσης 2009-2019),του Πάνου Λουκάκου. Συνοδοιπόροι κάποτε στην Ελευθεροτυπία, χαθήκαμε. Όπως χάθηκε και οι ίδια η εφημερίδα. Νοέμβριο του 2014. Έπειτα, σκορπισμένοι όλοι στους πολλούς ανέμους. Πέσαμε, ξανασηκωθήκαμε. Δεν είναι εύκολο όταν έχεις κάνει τα ανοίγματα της ζωής σου, σε ηλικία παραγωγική, εκτοξευμένος στα όνειρα. Και ξαφνικά, εφιάλτης. Μαζί με μας, χρεοκόπησε και η Ελλάδα.

Από απόσταση τώρα, ρουφάω κάθε σελίδα. Υπογραμμίζοντας άπειρες αράδες. Και γράφοντας σχόλια στο περιθώριο.

Είμαι στα μισά.  Στον προθάλαμο του «αναπόφευκτου ερχομού του Τσίπρα και του Καμένου».

Προηγουμένως, ο συγγραφέας ανατέμνει όλo το αντιπολιτευτικό αντιμνημονιακό παρελθόν του του Έλληνα Πρωθυπουργού, Αντώνη Σαμαρά που τον είχαν πάρει χαμπάρι οι Γερμανοί και δεν τον θεώρησαν ποτέ αξιόπιστο.

Έπειτα, ήρθε ο Τσίπρας, φυσικά, με τον ακροδεξιό εταίρο του παραπόδα. Και με μια χρόνια και εμπεδωμένη αλαζονεία. Που και να ήθελε, δεν μπορούσε να την κρύψει.

Λένε πως τώρα ετοιμάζεται για πανηγυρικό comeback. Σε εύκολα στρωμένο έδαφος. Πλήρης κατεδάφιση των αριστερών υποστατικών. Μπορεί να φανερωθεί και ως Μεσσίας, αφού έκανε λίφτινγκ στην Publicis, και τεστ-ντράιβ σε ένα «δωμάτιο» του Χάρβαρντ – πριν τον πάρει πρέφα ο Τραμπ, και το κλείσει μια ώρα αρχύτερα.

Ως εδώ, και μη παρέκει. Η περιπέτεια συνεχίζεται. Μείνετε συντονισμένοι.

(*) Aπό το «Της Κακομοίρας», που το έλεγε ο μεγαλομπακάλης!

Προς αγιοποίηση ο «αρχιτέκτονας του Θεού»*

 

Ο Πάπας Φραγκίσκος έθεσε την περασμένη Δευτέρα τον σπουδαίο Αντόνι Γκαουντί, (φωτό) τον Καταλανό μοντερνιστή που κάποτε αποκαλούνταν «αρχιτέκτονας του Θεού» για το έργο του στη Σαγράδα Φαμίλια (Sagrada Familia), την παγκοσμίου φήμης βασιλική της Βαρκελώνης, «στην πορεία προς την αγιοποίηση».

Όπως μεταδίδει από την Ρώμη η Ελιζαμπέτα Ποβολέντο της Νιου Γιορκ Τάϊμς, ο Ποντίφηκας αναγνώρισε τις «ηρωικές του αρετές» και ενέκρινε ένα διάταγμα που κατ’ αρχάς τον κηρύσσει «σεβάσμιο», ένα στάδιο δηλαδή πριν ανακηρυχθεί Άγιος. Για να γίνει αυτό όμως, θα πρέπει κατ’ αρχάς να αποδοθεί σε αυτόν ένα θαύμα, το οποίο και να επαληθευτεί. Και εν συνεχεία να επισημανθεί και δεύτερο θαύμα, πάλι στο όνομά του.

Η διαδικασία δεν είναι «άψε-σβήσε», ή όσο απλή φαίνεται εκ πρώτοις. Μπορεί να διαρκέσει χρόνια, ακόμη και αιώνες. Ο προτεινόμενος όμως, παραμένει ως «υπό αγιοκατάταξη».

Ο Αντονί Γκαουντί ι Κορνέτ, φωτό, γεννήθηκε στις 25 Ιουνίου 1852, πιθανότατα στο Ρεούς της Ισπανίας. Μετακόμισε χρόνια αργότερα στη Βαρκελώνη, όπου σπούδασε αρχιτεκτονική, αποκτώντας το πτυχίο του το 1878. Αφού εργάστηκε σε μερικά μικρά έργα, σύμφωνα με την ιστοσελίδα της Βασιλικής της Σεγράδα Φαμίλια, «έγινε σύντομα ένας από τους πιο περιζήτητους αρχιτέκτονες και άρχισε να αναλαμβάνει μεγαλύτερες δουλειές».

(*) Απόσπασμα από τη στήλη μου Πρόσωπα & Προσωπεία στον Φιλελεύθερο, Κύπρου

CHRISTOS’S PLAYLIST (February 2024)

SPANISH CARAVAN – The Doors

SPANISH TRAIN – Chris De Burgh

EUTHANASIA – Nick Cave & the Bad Seeds (Αυτό το τραγούδι το διάλεξε ο Καθηγητής Νομικής Αντώνης Καραμπατζός, που φιλοξένησα στην εκπομπής της Παρασκευής 21/2, στο στούντιο.)

YOU RAISE ME UP – Susan Boyle and Children’s Choir, - Josh Groban Cover.

LENINGRAD – Billy Joel

E PIU TI PENSO – Jonas Kaufmann (From Once Upon A Time In America)

FIGHT SONG - Rachel Platten

THE LAST THING ON MY MIND – Sandy Denny

GOLDEN HEART – Mark Knopfler

THE MAN WHO SOLD THE WORLD – Nirvana (Live On MTV Unplugged 1993 Unedited)

BROKEN BICYCLES/JUNK - Anne Sofie von Otter and Elvis Costello

AMERICA – David Bowie (Simon & Garfunkel cover)

> Επιλογή μερικών τραγουδιών που έπαιξα τον περασμένο μήνα στην εκπομπή μου "Καθρέφτης", στο Πρώτο Πρόγραμμα 10-11πμ

> Ευπρόσδεκτα τα σχόλια σας, για τα τραγούδια και την εκπομπή

Η τομογραφία ενός αχαλίνωτου ηγέτη*

Θέλουμε-δεν-θέλουμε, ο Ντόναλντ Τραμπ, έχει δείξει τις προθέσεις και την ρότα του στην Προεδρία της Αμερικής με το «καλημέρα». Η εικόνα του στο Γραφείο του Λευκού Οίκου, με μία στοίβα από μαύρα, δερμάτινα ντοσιέ, με αποφάσεις και διατάγματα που περιμένουν την υπογραφή του με την τεράστια, σαν μαρκαδόρο Mont Blanc, φέρει την σφραγίδα ενός ανθρώπου που θέλει να κάνει πράγματα, εδώ και τώρα.

Μαθαίνουμε από άτομα που τον ξέρουν καλά, και που έχουν συνεργαστεί μαζί του, ότι γενικά δεν ακούει, στο μέτρο του φυσιολογικού, τις απόψεις των κοντινών του. Η πρότασή τους διακόπτεται σχεδόν πάντα από το «ok-ok I got it”. Το έπιασα! Και ο συνομιλητής μένει κάγκελο.

Πρόσωπο αναφοράς, δεν έχει. Μοιάζει να είναι ο ίδιος, μέντορας του εαυτού του. Έχει οξεία αντίληψη. Για αυτό και διακόπτει όποιον του λέει πολλά, όταν μπορεί να τα πει με δυο γραμμές ο ίδιος.

Απεχθάνεται τις μαραθώνιες συσκέψεις. Οι δικές του διαρκούν πολύ λίγο. Θεωρεί, και περιμένει, οι συνεργάτες του να είναι καλά προετοιμασμένοι, και να μην λένε πολλά.

Φίλος δημοσιογράφος στο CNN, μου πέταξε τη φράση «ο Τραμπ λατρεύει να τον εχθρεύονται και να του αντιτίθενται οι πολιτικοί του αντίπαλοι». Στον έπαινο είναι άβολος. Διότι τον αναγκάζει να γίνει πιο ανθρώπινος, ακόμα και πιο τρυφερός. Κάτι που του είναι εξαιρετικά άβολο.

Ο τρόπος που διοικεί, έχει το στίγμα της υπερβολής. Ο θυμός, υπερτερεί της χαράς. Η όποια ικανοποίησή του «επιστρέφει» στον ίδιο του τον εαυτό.

Κανείς δεν αμφιβάλει, συνεχίζει ο φίλος με τον οποίο ανταλλάσσουμε πολλά μηνύματα τελευταία, ότι αυτά που σκέφτεται και αποφασίζει, πιστεύει βαθιά ότι είναι για καλό της χώρας του. Εάν, στην διαδικασία αυτήν, δεν δαιμονολογούσε τόσους πολλούς ανθρώπους, μπορεί και να χωρούσε στο καλούπι ενός εμπνευσμένου ηγέτη. Προς το παρόν, απέχει πολύ από μια τέτοια … καταξίωση!

(*) Απόσπασμα από τη στηλη μου Πρόσωπα & Προσωπεία του Φιλελεύθερου Κύπρου

Κράτησα τη ζωή μου...

 

 

 

Χρόνια Πολλά! Καλά και ευλογημένα. Σε όσους και όσες γιορτάζουν σήμερα. Που σημαίνει ότι κάποιος ή κάποια στην ζωή σου σε νοιάζεται, σε έχει στο νου και στην καρδιά του/της, και προσεύχεται στον Θεό των καλών πραγμάτων να έχει και για σένα πολλά.

Παιδί της Αφρικής, γέννημα-θρέμμα, όσο περνούν τα χρόνια, μια περίεργη και πανίσχυρη έλξη με τραβά προς τα εκεί. Δεν είναι μνήμη. Είναι ενέργεια, νομίζω. Που, πάνω απ’ όλα, νομίζω πως απορρέει από τα πάνω. Από τον αανυπέρβλητο ουρανό αυτής της μεγάλης και τόσο ελκτικής Ηπείρου.

Όποιος δεν έχει ζήσει εκεί, δύσκολα θα καταλάβει τι κουβαλάμε μέσα μας, όσοι γεννηθήκαμε κάτω από αφρικανικούς ουρανούς – Under African Skies, που τόσο ωραία τραγούδησε ο Πολ Σάϊμον στο εμβληματικό του άλμπουμ Graceland.

 Σήμερα, μοιράζομαι με σας μια εικόνα που μου ήρθε από μια ομάδα-κοινότητα Ροδεσιάνων στο facebook. Κάθε τι που βλέπουμε, νομίζουμε πως είναι τόσο δικό μας, που πολλές φορές κρυβόμαστε σε μια γωνιά και κλαίμε. Μη μας δουν. Μη μας ακούσουν.

Γιατί, εκεί που μεγαλώσαμε, το κλάμα ήταν απαγορευμένο. Για έναν, απλό λόγο: Η Ζωή δεν το θέλει…

Αυτήν την φωτογραφία μας την έστειλε η Αντέλια Ολιβέϊρα, και έβαλε τον υπέροχο τίτλο «Η Εμφάνιση Δεν Μετράει». Και εξηγεί:

« Η Αφρική έχει την ικανότητα να εξαντλεί τα αυτοκίνητά της πολύ πιο πέρα από την λογική διάρκεια ζωής τους. Αυτό το FIAT 500 του 1957 φωτογραφήθηκε πρόσφατα στο Μουτάρε, μια πόλη 250.000 κατοίκων, που εμείς γνωρίζαμε ως Ουμτάλι. Την δουλειά του, την κάνει ακόμα μια χαρά, ας του λείπουν τα μεγάλα φώτα (μόνο την ημέρα κυκλοφορεί), και τα λαμπάκια των φρένων δεν δουλεύουν – τα φρένα όμως είναι μια χαρά.».

Έχει και τα χτυπήματά του, όπως βλέπετε. Και στην οροφή, τοποθέτησαν κάτι σαν στέγαστρο για να φορτώνουν ό,τι χρειάζεται να μεταφερθεί.

Στην Κύπρο μένουν πια μόνιμα πολλοί φίλοι και μερικοί συγγενείς από εκείνα τα χρόνια της αφρικανικής ζωής μας. Εύχομαι σε κάθε έναν και κάθε μία ξεχωριστά Καλή Χρονιά. Με υγεία. Χαρά. Και χαμόγελα που δεν χασαμε ποτέ.

Πολλή κουβέντα γίνεται αυτές τις μέρες στην Ελλάδα με αφορμή την ταινία για τον Στέλιο Καζαντζίδη. Έχει τίτλο «Υπάρχω», και τον λαϊκό τραγουδιστή  ενσαρκώνει ο γνωστός μουσικός καλλιτέχνης Χρήστος Μάστορας. Τα σόσιαλ μίντια έχουν πάρει φωτιά γύρω από το ερώτημα «εάν ο Στελλάρας είναι πράγματι ο μεγαλύτερος λαϊκος τραγουδφιστής που έβγαλε η σύγχρονη Ελλάδα;»

Γκάλοπ δεν έχει γίνει, αλλά υποψιάζομαι πως κερδίζει το «ναι», συντριπτικά.

Εγώ, πάλι, είμαι με το «Όχι» (σ.σ.: μην το μπερδέψετε με το Ανάν – εκεί, ήμουν με αυτούς που ο πρώην Αρχιεπίσκοπος, μητροπολίτης τότε της Πάφου, έλεγε ότι όσοι ψηφίσουν ρίξουν «Ναι», θα πάνε στην Κόλαση!). Μαζί με τον φίλο και συνεργάτη μου Παναγιώτη Ιωακειμίδη,  διεθνολόγο, ομότιμο καθηγητή Ευρωπαϊκή Ενοποίηση του Πανεπιστημίου Αθηνών, έχουμε άλλη άποψη. Όπως γράφει και στο facebook: «Ο μέγιστος τραγουδιστής της χώρας λέγεται Γρηγόρης Μπιθικώτσης. Κράτησα τη ζωή μου.»

Επιδόρπιον! Έχω μια φίλη που η κύρια διατροφή της είναι το λιγότερο δύο χάμπουργκερ,  δύο χοτ-ντόγκς και μισό τηγανητό κοτόπουλο την εβδομάδα. Τα λατρεύει. Και τα θέλει κομπλέ, λέει. «Με όλα τα βρώμικα». Κετσαπ, μαγιονέζα, τυρί τσένταρ, μαρούλι, ντομάτα και, μερικές φορές προσθέτει πίκλες και τραγανό μπέϊκον!

Ως εδώ, καλά. Δεν μου πέφτει λόγος, διότι και εγώ, με λιγότερη συχνότητα, τρελαίνομαι για αυτά τα αμερικάνικα γκουρμέ, (κυρίως τα δύο πρώτα – το κοτόπουλο ούτε για αστείο!) που άλλοι τα λένε fast-foods. Απαξιωτικά.

Εκείνο που με τρελλαίνει όμως με την μπεργκερού «και βάλε», φιλενάδα μου είναι ότι εξακολουθεί να υποστηρίζει φανατικά ότι δεν θέλει να κάνει κανένα εμβόλιο, ούτε καν της γρίπης διότι, όπως λέει, δεν ξέρει «τι έχει μέσα», και «δεν βάζω στον οργανισμό μου ό,τι δεν γνωρίζω».

Πλάκα μας κάνεις, ρε Μαρία; Τα άλλα που λατρεύεις/λατρεύουμε, τα ξέρεις;

ΥΓ: Κομμάτι μου στην Κυπριακή εφημερίδα Φιλελεύθερος στις αρχές Ιανουαρίου 2025

 

Έκλαιγα όλη νύχτα!...

 ΜΙΚΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ: Από έναν δάσκαλο, που πριν από αρκετούς μήνες μου έστειλε ένα μέϊλ.

 

Δεν θέλω να πω το όνομά του, γιατί ζούμε μέρες αδέσποτες. Δεν ξέρεις από πού σου έρχεται.

 

Διαβάζοντάς το πολλές φορές, δεν κοιμήθηκα όλο το βράδυ.

 

Γράφει:

 

«Καλημέρα. Ακούω την εκπομπή σας πολύ καιρό τώρα.

 

Θα ήθελα να μοιραστώ μια εμπειρία μου μαζί σας. Είμαι εκπαιδευτικός σε επαγγελματικό λύκειο και προχθές είχαμε κανονίσει να παρακολουθήσουν οι μαθητές της α’ λυκείου την ταινία «Ο Μεγάλος Δικτάτορας» του Τσάρλι Τσάπλιν (φωτό). Μόλις λοιπόν το ανακοινώσαμε σηκώθηκαν τέσσερις μαθήτριες και ρώτησαν αν μπορούν να εξαιρεθούν από την εκδήλωση αυτή. Μας φάνηκε παράξενο και ρωτήσαμε «γιατί;» Η απάντηση ήταν ότι η ταινία «έχει αντιφασιστικό περιεχόμενο».

 

Εγώ – συνεχίζει ο δάσκαλος - σκέφτηκα πως αυτό κάποτε ήταν το ζητούμενο για μια ταινία. Να δείξει τα κακά, τα άγρια του φασισμού. Δυστυχώς, η … αντίσταση των παιδιών ήταν μεγάλη.  Φάνηκε να πιέζονται τραγικά με αυτό που τους ζητούσαμε να κάνουν. Τι τους πιάσαμε με το καλό, τι προσπαθήσαμε να συζητήσουμε τα διδάγματα της ταινίας στην τάξη,…,τίποτα. Το αποτέλεσμα ήταν να φύγουν από το μάθημα με απουσίες. Η μία μαθήτρια έμεινε στην ίδια τάξη από αυτές τις απουσίες και μετά από μερικές μέρες φάνηκε η μητέρα που ζητούσε τα «ρέστα» για την δική μας συμπεριφορά !!!

 

Αν εμείς λοιπόν δεν σταθούμε ανάμεσα σ ’αυτούς και τα παιδιά μας με την αγάπη μας και την διαπαιδαγώγηση, μην περιμένουμε τίποτα από το κράτος!»

 

Για να συνέρθω από το σοκ, έβαλα το CD από το soundtrack της ταινίας  «Δεκάλογος 8» του Κριστόφ Κισλόφσκι, και άκουσα σε λούπα, πολλές φορές, το «Ολοκαύτωμα», σε μουσική Ζμπίγκνιου Πράισνερ.

 

Μια μουσική, που δυναμώνει τις εικόνες της φρίκης, που κάποιοι θέλουν να ξεχάσουμε, και κάποιοι άλλοι δεν ξέρουν τίποτα γι’ αυτές…

 

Έκλαιγα! Διότι στ’ αλήθεια δεν χωρούσε μες το μυαλό μου η εικόνα μιας μαθήτριας να σηκώνεται όρθια όταν ο δάσκαλός της ετοιμάζεται να προβάλει μία από τις συγκλονιστικότερες ταινίες στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου, τον Δικτάτορα με τον Τσάρλι Τσαπλιν, και αυτή να λέει «όχι, εγώ θα αποχωρήσω, γιατί η ταινία είναι αντιφασιστική».

 

Έκλαιγα όλη νύχτα. Γιατί, πάσχιζα να καταλάβω, ειλικρινά προσπαθούσα, από τι πραγματικά “αποχωρούσε” η μαθήτρια. Τι ΔΕΝ ήθελε να δει; Τι ΔΕΝ άντεχε ν’ ακούσει; Τι ΦΟΒΟΤΑΝ ότι μπορεί να της αποκάλυπτε η ταινία αυτή;

 

Κι όσο δεν έβρισκα απαντήσεις, τόσο δυνάμωνε μέσα μου το κλάμα. Ώσπου, κάποια στιγμή, είδα ξανά την εικόνα από μια απόσταση, πιο μακρινή, …, ένα σχολείο, ένα σύστημα, μια χώρα, …, ένα τοπίο ξεχασμένο, παρατημένο, παρατημένο πιά στα όρνια και στα κοράκια… γνώση σκορπισμένη, φτωχή και λειψή, άγνοια και φόβος, αδυναμία.

 

Εκεί, ακριβώς, στην στροφή της αδυναμίας, μπαίνει πάντα στο παιχνίδι ο Προστάτης. Ο Νταβατζής.  Και κάνει «έλα σε μένα», στον αποδεκατισμένο. Στον πνευματικά άδειο. Θύμα μιας χρόνιας αδυναμίας. «Εγώ είμαι εδώ…».

 

Αυτήν την φωνή άκουσε η μαθήτρια που δεν ήθελε να δει τον Σαρλώ…

 

Μέσα στο σκοτάδι μου, έβαλα άλλο CD στο ραδιόφωνο, ελπίζοντας να κατευνάσω τον απελπισμένο δάσκαλο που με αναστάτωσε τόσο με το κείμενο που μου έστειλε.  Ήταν, από την ταινία «Oι Ώρες», το εναρκτήριο «The Poet Acts», «Ο Ποιητής Δραστηριοποιείται», σε μουσική Φίλιπ Γκλας.

 

Από την ίδια ταινία, και τον ίδιο συνθέτη, έβαλα να ακούσουμε και ένα ακόμα κομμάτι. Το «Πρωινά Περάσματα», Morning Passages. Έτσι, να καθαρίσει λίγο το βαρύ τοπίο…

 

Ωσάν να μην μας έφτανε η αφρικανική σκόνη που έχει καθίσει εκείνες τις ζοφερές μέρες επάνω μας – τόσο, που ένα φίλος που ασχολείται με τα τη κλιματικής κρίσης, είναι βέβαιος ότι σε λίγα χρόνια θα μιλάμε για «Ελληνική Σκόνη», όχι αφρικάνικη…

https://youtu.be/w8HdOHrc3OQ?si=WiP9GQOtBjR6foGH

 

Εδώ είμαι…

 

Πόσες φορές δεν έχουμε χαμογελάσει πλούσια με αθώες πράξεις, και λόγια υπέροχα πεταμένα από ένα παιδί; Σαν αυτό που στέκεται ταπεινά και ευγενικά μπροστά στον Σκεπτόμενο (The Thinker) του Ογκίστ Ροντέν, από απόσταση όσο πρέπει. Κρατώντας κάτι που θεωρεί ότι έχει ανάγκη να τον ανακουφίσει. Με απίστευτη διακριτικότητα. Και υπομονή. Σου λέει «εδώ είμαι αν με θέλεις. δεν θα πλησιάσω πιο πολύ». Προσέξτε την επαφή των ματιών τους. Πόσο ήρεμη και εκφραστική. Δεν ξέρω εάν είναι στημένη ή φτιαγμένη η εικόνα, αλλά αποδίδει αδιάφανα αυτό που μόνο ένα παιδί μπορεί να κάνει για να πλησιάσει με τέτοιο σεμνό μεγαλείο, ένα τόσο τεράστιο πρόσωπο. Και να ερμηνεύσει αυτό που ο Thinker σκέπτεται ως ανάγκη…

CHRISTOS’S PLAYLIST (September 2024)

 

Αυτά είναι τα 10 κομμάτια που ξεχώρισα από τα τα τραγούδια και τις μουσικές που επέλεξα για την εκπομπή μου Καθρέφτης, στο Πρώτο, για τον Σεπτέμβριο. Μου το ζητήσατε, και το κάνω με χαρά. Ευχαριστω πολύ για την ακρόαση. Enjoy!

 

TAIZE - Nada te turbe

A HARD RAIN’S A-GONNA FALL – Bob Dylan

NUVOLE BIANCHE - Ludovico Einaudi, Alessia Tondo - (Live at the Old Vic Tunnels / 2011)

THE TIDE IS TURNING – Roger Waters

NIGHTCALL - London Grammar

TAKE ME HOME – Tom Waits and Crystal Gayle

RIDE ON – Christy Moore

A BEAUTIFUL VIEW - Evergreen

YOUR WONDERS HAVE NOT CEASED YET - Rami Kleinstein & the Israel Philharmonic & the IDF Orchestra

STAIRWAY TO HEAVEN (Live at Earl’s Court 1975) – Led Zeppelin, https://youtu.be/Ly6ZhQVnVow?si=dd9SfyY5bEw8BfJ4

WALOYO YAMONI - Christopher Tin: Live at Cadogan Hall. (It’s breathtaking!)

https://youtu.be/XH6IT_tsSUI?si=afBykP699mAU2eDS

CHRISTOS’S PLAYLIST (August 2024)*

 

ALEXANDRA LEAVING – Sharon Robertson (Cover Leonard Cohen)

A THOUSAND KISSES DEEP – Leonard Cohen (With Sharon Robertson)

LITTLE BLUE - Jacob Collier

TRUE LOVE WILL NEVER FADE – Mark Knopfler

COYOTES - Richard Thompson

A BAR SONG (Tipsy) – Shaboozey

ΚΟΥΤΣΗ ΚΙΘΑΡΑ – Δήμητρα Γαλάνη, Ονειράμα

WHEN I GET LOW, I GET HIGH – Hot Sardines, ft. Alan Cumming

DON’T STOP BELIEVIN’ – Journey

BOTH SIDES NOW – Joni Mitchell

IF I SHOULD FALL BEHIND – Bruce Springsteen with the Sessions Band (Live in Dublin)

THESE ARE THE DAYS – Van Morrison

A VOLTE IL CUORE – Andrea Bocelli

SMILE – Nat King Cole, 1954

BED OF ROSES – Bon Jovi

WHAT’S IN THE TEA? – Calimossa

ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ (Της Αγάπης Μαχαιριά) – Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας

SEE YOU AGAIN (Wiz Kalifa, ft. Charlie Puth)

*Αρκετοί, που μου κάνουν την τιμή να με ακούνε κάθε μέρα (Δευτέρα-Παρασκευή, 9-10πμ, στην εκπομπή μου Πρώτο Πρόγραμμα της ΕΡΤ, μου ζητάνε κατά καιρούς να τους λέω μερικά από τα τραγούδια που επιλέγω να "παίξω" στον Καθρέφτη μου. Σκέφτηγκα λοιπόν, στο τέλος κάθε μήνα, να συντάσσω και να αναρτώ εδώ, στο blog μου, κάποιες από τις μουσικές επιλογές μου, που αγαπώ ιδιαίτερα. Αρχίζω, λοιπόν, από τον Αυγουστο, που "τελειώνει" σήμερα. Και από αυτήν, την 1η Playlist, ξεχωρίζω το αγαπημένο μου, που είναι το Little Blue του Jacob Collier, που το ανέβασα εδώ.

ΚΑΛΗ ΑΚΡΟΑΣΗ, και αν θέλετε, γράψτε μου εδώ και τις εντυπώσεις σας. 

Δεν έχει τέλος η τρέλλα στη Γάζα...

 IN MEMORIAM. Καρμέλα Νταν και Νόγια Νταν. Γιαγιά και εγγονή. Η πρώτη θα συμπλήρωνε τα 80 της χρόνια την περασμένη Τρίτη. Η εικονιζόμενη Νόγια, μόλις 12. Τους πήρε ομήρους η Χαμάς στην τρομοκρατική επίθεσή της σε εβραϊκούς οικισμούς την 7η Οκτωβρίου πέρυσι. Λίγες μέρες μετά, οι ισραηλινές Αρχές ειδοποιήθηκαν ότι βρέθηκαν οι σωροί τους. Τις μνημονεύουμε σήμερα, έχοντας μάθει από Έλληνες Εβραίους εδώ στην Αθήνα φρικτές λεπτομέρειες της δολοφονίας τους. Ιδίως της 12χρονης Νόγια, που ήταν και αυτιστική. Κι αυτό που έχει ενοχλήσει και γονατίσει την εδώ εβραϊκή κοινότητα, είναι το γεγονός ότι, σύμφωνα με τον ΟΗΕ, που επέλεξε να αποκλείσει τα ισραηλινά θύματα τρομοκρατίας –που τα στοχεύουν οι Παλαιστίνιοι– από την Έκθεσή τους για την Ημέρα της Τρομοκρατίας, η Νόγια και οι άλλοι Ισραηλινοί που έχασαν την ζωή τους πριν και μετά την 7η Οκτωβρίου, δεν είναι αξιομνημόνευτοι!

ΥΓ1: Κλαίω για κάθε ψυχή που χάνεται σ’ αυτόν τον άγριο πόλεμο στην Μέση Ανατολή. Αλλά, δεν ξεχνώ ούτε στιγμή ποιοι τον άρχισαν στις 7 Οκτωβρίου 2023, σφάζοντας κυριολεκτικά 1.189 ανθρώπους, από τους οποίους 815 ήταν άμαχοι, (άνδρες, γυναίκες, μικρά παιδιά και ηλικιωμένοι) και πήραν μαζί τους περίπου 250 όμηρους, ανάμεσά του περίπου 30 παιδιά. Είναι βέβαιο ότι οι τρομοκράτες ήξεραν ποιες θα ήταν οι αντιδράσεις στη βαρβαρότητά τους. Και για αυτό το έκαναν. Εάν ήθελε πράγματι η Χαμάς να σταματήσουν οι βομβαρδισμοί του Ισραήλ κατά της Γάζας, θα το πετύχαινε εάν έδινε αμέσως πίσω τους ομήρους που κρατούσε. Δεν το έκανε όμως.

ΥΓ2: Από τις επιθέσεις του Ισραήλ στη Γάζα και στη Ράφα, που συνεχίζονται και μέχρι τώρα, το υπουργείο Υγείας των Παλαιστινίων, που διοικείται από τη Χαμάς, ανακοίνωσε χθες ότι τουλάχιστον40.000 Παλαιστίνιοι έχουν σκοτωθεί και περίπου 92.500 έχουν τραυματιστεί από την έναρξη του πολέμου.

Από το site του έγκυρου περιοδικού «Nature», επιλέγω αυτήν την παράγραφο από την σχετική ανάρτηση, ως Σκέψη της Ημέρας:

Θερμοκρασίες υψηλότερες από τον μέσο όρο. Χιόνια που έλιωσαν νωρίτερα και χαμηλότερα από τη μέση βροχόπτωση, όλα μαζί ως αποτέλεσμα της κλιματικής αλλαγής, έφεραν τις καταστροφικές πυρκαγιές του περασμένου καλοκαιριού στον Καναδά. Το 2023, οι πυρκαγιές έκαψαν 150.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα – αυτό αντιστοιχεί με 7 φορές πιο πάνω από τον ιστορικό μέσο όρο και αφορά το περίπου 4% των δασών της χώρας. Εκκενώθηκαν περισσότερες από 200 κοινότητες και μεγάλη νέφη με τοξικό καπνό έφτασαν μέχρι και την Ευρώπη. Οι φωτιές στη δύση επιδεινώθηκαν λόγω της παρατεταμένης και μάλιστα για πολλά χρόνια, ανομβρίας. Ενώ στον ανατολικό Καναδά, παρατηρήθηκε το φαινόμενο της «ξαφνικής ανομβρίας», όπως το λένε οι επιστήμονες. Πρόκειται για έναν τύπο ξηρασίας που χαρακτηρίζεται από την ταχεία έναρξή της, τη μεγάλη της ένταση και την επικινδυνότητα μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, συνήθως μέσα σε λίγες ημέρες ή εβδομάδες.

Πείτε μου, αν έχετε τον θεό σας: Είναι δυνατόν πρόεδρος ενός κόμματος να ζητεί από τους πολίτες στην Ελλάδα να του κάνουν μία κατάθεση για δώρο γάμου, ή μάλλον για οικονομική ενίσχυση για τον μήνα του μέλιτός του, σε αμερικανικά δολάρια;

Κάποιοι, απαντούν «γιατί όχι;». Προτάσσοντας, μάλιστα, ως επιχείρημα ότι πολλοί μελλόνυμφοι σε Ελλάδα και σε Κύπρο, όπου οι γάμοι τελικά είναι μεγάλη «μπίζνα», αφήνουν σε καταστήματα της επιλογής τους κατάλογο με προϊόντα που θα ήθελαν, κυρίως  για να φτιάξουν το σπιτικό τους, μια παρόμοια «λίστα γάμου».

Αν και, ούτε αυτό μου αρέσει (ακριβώς επειδή «είναι πρακτικό», όπως λένε, αλλά ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με αυτήν την … συνθήκη!), σίγουρα είναι πολύ πιο διαφορετικό από το να το υιοθετεί ένας πολιτικός, και μάλιστα εκατομμυριούχος.

Κάποτε στην Κύπρο, ένας μεγαλοδικηγόρος που πάντρεψε την θυγατέρα του, έδωσε τραπεζικό του λογαριασμό στο εξωτερικό για να «καταθέσουν» οι καλεσμένοι το … δώρο τους. Διάβασα την είδηση στα σόσιαλ μίντια τότε, αλλά η πρώτη μου αντίδραση ήταν πως είναι fake news. Δεν μπορεί να έχουμε ξεστρατίσει τόσο πολύ, ρε παιδιά!

(*) Κομμάτι μου στην στήλη μου Πρόσωπα & Προσωπεία της κυπριακής εφημερίδας "Φιλελέυθερος", 23.08.2024